Boswandeling
De lichte motregen die door de takken van de bomen dwarrelde maakte zijn haren vochtig, maar ook niet meer dan dat. Al was het jammer dat de eerste dag van het jaar dat de temperatuur boven de tien graden steeg, de zon het af liet weten om haar schijnsel door het bos te laten strelen. Zacht fluitend en met een stevige pas begon hij aan de wandeling. Na een paar minuten sloeg hij een hoek om. Een meter of zestig voor hem, liep een vrouw in een lange, donkere jas. Haar tred was traag, langzaam bijna. Met elke stap die hij zette, kwam hij een stukje dichterbij. Aan haar lange blonde haren dacht hij de vrouw te herkennen die de laatste kilometers, op weg naar de parkeerplaats, voor hem had gereden. Bij elk verkeerslicht had hij gezien dat ze in haar binnenspiegel keek. Hij vond het raar, en toen hij haar tot een meter of tien genaderd was, vertraagde ook hij zijn pas. Het leek alsof ze het voelde, want bijna gelijktijdig deed zij hetzelfde. Weer kwam hij dichterbij. Ze had een slank lichaa