Boswandeling

De lichte motregen die door de takken van de bomen dwarrelde maakte zijn haren vochtig, maar ook niet meer dan dat. Al was het jammer dat de eerste dag van het jaar dat de temperatuur boven de tien graden steeg, de zon het af liet weten om haar schijnsel door het bos te laten strelen. Zacht fluitend en met een stevige pas begon hij aan de wandeling.

Na een paar minuten sloeg hij een hoek om. Een meter of zestig voor hem, liep een vrouw in een lange, donkere jas. Haar tred was traag, langzaam bijna. Met elke stap die hij zette, kwam hij een stukje dichterbij. Aan haar lange blonde haren dacht hij de vrouw te herkennen die de laatste kilometers, op weg naar de parkeerplaats, voor hem had gereden. Bij elk verkeerslicht had hij gezien dat ze in haar binnenspiegel keek.

Hij vond het raar, en toen hij haar tot een meter of tien genaderd was, vertraagde ook hij zijn pas. Het leek alsof ze het voelde, want bijna gelijktijdig deed zij hetzelfde. Weer kwam hij dichterbij. Ze had een slank lichaam. Onder haar jas zag hij een klein stukje van haar kousen en haar laarzen, functioneel in het bos maar toch sexy.

Toen hij haar bijna inhaalde, draaide ze zich abrupt om. Haar jas hing los en haar naaktheid, enkel beschermd door haar stockings en rode bh toonde zich aan hem. Hij schrok, maar bleef staan. Hij durfde haar niet in de ogen te kijken en richtte zijn blik op haar naakte middel. Alsof het minder raar was naar haar naakte lippen te kijken dan naar haar mond.

Hij stelde zich niet voor. Evenmin vroeg hij haar naam. Zij zag de opwinding in zijn ogen. Een opwinding, bijna even groot als de hare. Ondanks, of misschien juist dankzij, haar naaktheid voelde dat ze hem in haar macht had. Maar hij zou het moeten zeggen. Uit zichzelf zou ze niets anders doen dan voor hem blijven staan. En terwijl de motregen haar naakte lichaam langzaam nat maakte, keek ze hem diep in de ogen met een blik die hij niet kon ontwijken. "Kom maar op", leek ze te zeggen.

Hij zweeg. Met haar linkerhand trok ze de pand van haar jas achter haar rug. Ze drukte haar onderlichaam licht naar voren, zodat hij haar naaktheid nog beter kon zien. Even streelde ze met haar hand de binnenkant van haar dijen.

"Ga door", waren de eerste woorden die hij sprak. Ze gehoorzaamde niet. Nog niet. Omdat ze wist dat hij eigenlijk eerst iets anders wou zeggen.

"Vergeet je niet iets?" vroeg ze.

"Inderdaad", zei hij. Zijn stem beviel haar. Een accent, maar niet storend. Eerder opwindend. "Trek je bh maar uit en geef die aan mij." Hij strekte zijn hand uit.

Ze sloeg haar ogen neer. Alsof haar borsten een grotere naaktheid waren dan de rest van haar lichaam trok ze met een licht gebaar van gene haar bh uit en gaf deze aan hem.

"Knoop je jas dicht. Een knoop is genoeg. We lopen naar een wat rustiger plekje."

Het stelde haar gerust. De kans om op het brede pad iemand tegen te komen was groot, te groot. En tegelijkertijd voelde ze de opwinding dat er nog iemand zou zijn die haar zou zien, uit haar lichaam stromen.

Zwijgend liepen ze naast elkaar. Het middelste knoopje van haar jas was dicht. Bij elke stap die ze zette, gunde ze hem een blik op haar benen. Ze wist dat ze mooie benen had en voelde dat hij genoot. Tegelijkertijd was ze blij dat hij haar geen compliment maakte. Dat was te makkelijk. Dat had ze te vaak gehoord.

Hij wees op een kleiner paadje. "Daar gaan we in." Hij ging voorop en hielde de takken, die af en toe half over het pad hingen, voor haar opzij. Voorzichtig, zodat ze niet tegen haar aan zouden klappen. Misschien had ze het niet een erg gevonden, als ze af en toe tegen haar aan geslagen hadden.

"Ga daar maar staan." Hij wees op een jonge, dunne berk. "Tegen het boompje aan." Zelf liep hij achter het boompje, terwijl hij haar bh uit zijn zak haalde. "Doe je linkerhand maar naar achteren. Of ben je linkshandig?" Ze reageerde door haar linkerhand naar achteren te trekken. Met een snelle beweging bond hij met de bh haar hand aan de boom vast. Hoewel de knoop stevig voelde, wist ze dat als het echt nodig was, ze los kon komen. Voor het eerst was er even twijfel. Even maar. Toen hij weer voor haar stond en haar gezicht was, was de twijfel uit haar blik verdwenen.

"Knoop je jas maar los". Ze wilde niet weigeren. Kon niet weigeren. Ze opende haar jas en toonde haar naakte lichaam aan hem. Ze voelde dat haar gladgeschoren lippen, die ze de avond van te voren in bad nog netjes verzorgd had, nat werden. Niet van de regen. Met een geilheid die grensde aan het intense genot van een vrijpartij, ontving ze zijn blik. Nu pas, anders dan op het bredere bospad, nam hij haar daadwerkelijk in zich op. Nu pas genoot hij echt van haar naaktheid. En zij genoot met hem mee.

"Pak je telefoon maar even. We spelen snel een spelletje."

"Wat is de inzet", vroeg ze.

"Dat weet je", antwoordde hij kort. Ze knikte.Ze speelden met een snelheid die alleen benaderd werd door een wilde vrijpartij. Hoe lang het precies duurde, wist ze niet. Ze vergat de tijd, evenals haar naaktheid. Het leek zo normaal, terwijl ze op ging in het spel. Tot ze ineens verloren had. Weer verloren.

"En nu?" vroeg ze. Ze wist het antwoord, maar wilde het uit zijn mond horen. "Doe het", zei hij kortaf en knikte kort in de richting van haar naakte middel. Met haar vrije hand begon ze zichzelf te strelen. Ze sloot haar ogen en genoot van haar eigen vingers, meer nog dan van zijn blik. Ze vroeg zich niet meer af of het gek was. Ze genoot, intens, van zichzelf, van het moment, dat ze niet merkte dat de motregen over ging in hardere regen. De druppels die op haar lichaam kletterden, maakten haar van buiten net zo nat als van binnen. Schokkend kwam ze klaar, haar vocht stroomde over haar hand.

Terwijl ze nog natrilde van genot, deed hij twee stappen naar voren. Hij stak zijn hand uit, en raakte de hare. Ze voelde hoe de natheid die van haar vingers droop op zijn hand over ging. "Aangenaam", zei hij. "Leuk om kennis te maken." Ze lachte kort. "Hetzelfde. En ik denk dat ik voor vandaag mijn jas maar even dichtknoop."

Hij maakte haar hand los en gaf haar de bh aan. "Doe die ook maar even aan. Is toch wat gekleder."

Tien minuten later zaten ze tegenover elkaar in een klein restaurantje aan de bosrand. Over de lunchkaart kijkend keken ze elkaar aan. "Dat was voor jouw overwinning", zei ze. "We moeten maar eens nadenken over de volgende inzet."