Intermezzo met drie mannen

Ze wist dat ze sterk was en de meeste mannen moeiteloos aan zou kunnen. Met kickboksen maakte ze regelmatig het er eentje heel moeilijk in de ring. Maar nu had ze toch het gevoel dat ze in haar overmoedigheid haar hand een beetje overspeeld had. Drie mannen... dat was even een ander verhaal. Maar ze was er zelf over begonnen, ze had zelf lopen uitdagen.

Het truth-or-dare-spelletje had een plotseling hevige wending genomen, na een hele geleidelijke opbouw. Een opbouw waarin hij haar had uitgedaagd om telkens een stukje verder te gaan. Eerst waren het foto's, maar niet meer dan de foto's die ze plaatste op de site waar ze elkaar waren tegengekomen. Hij was een stuk ouder, maar schreef zo heerlijk. Speciaal voor haar, tenminste, dat gevoel had ze.

Het sturen van foto's naar hem vond ze opwindender dan het alleen maar plaatsen en wachten op reacties van verder onbekende en anonieme mannen. En het verlangen naar nieuwe woorden van hem was soms net zo intens als het verlangen naar een heerlijke pik, een tong die haar streelde, een hand die haar nam. En toen hij een truth-or-dare-spel had voorgesteld, was ze er maar al te graag in meegegaan. Maar als ze dit geweten had...

De taxi die hij voor haar gebeld had, stopte bij een groot huis dat wat afgelegen van de weg lag. Een beetje duister kwam het wel over. Maar het paste bij zijn waarschuwing. "Als je komt zul je snel doorhebben dat er eigenlijk geen weg terug is. Ik geef je de kans om alsnog voor een truth te kiezen." Maar ze had het niet gedaan. Ze bleef bij haar eerste keuze, zeker na alles wat ze geregeld had. De smoes dat ze een nacht weg moest, haar vriendin die haar een alibi gaf - al wist ze niet waarom. Ze glimlachte even bij de gedachte dat haar vriendin waarschijnlijk zou denken dat ze nu ergens bij een geheime minnaar was die ze voor de eerste keer ontmoette. Die eerste keer klopte. Die minnaar niet.

Nog voor ze bij de voordeur was zwaaide hij open. In het licht van de hal zag ze het silhouet van de man die ze alleen op vage foto's had gezien. Hij leek op het eerste gezicht iets dikker dan op de foto's. Dat was eerder een bevestiging dan wat anders, want hij had het aangekondigd. Iets dikker, maar niet dik.

Bij de voordeur stak ze onwennig haar hand uit. "Co..."

"Dag Sophie", zei hij. Zowel zijn vriendelijke stem als het gebruik van haar schuilnaampje, terwijl hij haar echte kende, stelde haar gerust. "Kom binnen. Kan ik je jas aannemen?"

Hij hielp haar uit de jas. Ze had haar meest sexy jurkje aangetrokken met, naar zijn wens, niets eronder aan. "Wat je niet aan hebt, kan ook niet kapot", had jij gezegd.

De hal was lang en liep helemaal door tot een achterdeur. De sfeervolle verlichting was er op gericht om een viertal grote schilderijen goed uit te laten komen. Elk schilderij was in een geheel andere stijl, maar op elk schilderij stonden naakte vrouwen. En elk schilderij straalde een vorm van overgave, van onderdanigheid, uit.

"Mooi huis, mooie schilderijen ook", zei ze terwijl ze achter hem aan naar een deur halverwege de hal liep. "Speciaal voor vanavond opgehangen", zei hij op een toon die geen twijfel duldde.

De kamer was een grootte eetkamer, met in het midden een mooie, houten tafel met zes stoelen. Ook hier hingen schilderijen van naakte lichamen aan de wand. Tussen de vrouwen ontdekte ze ook verschillende mannen. Op één schilderij herkende ze hem meteen. Nog niet eens zozeer aan zijn gezicht, maar aan zijn pose die overeen kwam met een van de foto's die ze van hem gezien had. Een hoed in zijn ene hand, zijn andere om zijn half stijve geslacht geklemd. Hij volgde haar blik. "Je herkent het?" vroeg hij.

"Ik denk het..." klonk het enigszins aarzelend, alsof ze zich betrapt voelde dat ze naar zijn foto's gekeken had. "Ik ben er zelf wel tevreden over. Het poseren was wel lastig. Vooral om mijn lid de gewenste spanning te blijven geven. Af en toe moest ik even ontladen."

De fantasie dat zij schilderde en dat hij zich af en toe aftrok terwijl zij naar hem keek, maakte zich even van haar meester. Maar veel tijd kreeg ze niet.

"Je weet het zeker, Sophie? Je weet zeker dat je dit wilt?"

"Ik weet het zeker", zei ze.

Hij opende de gordijnen. Het raam was een meter of twintig van de straat. Te ver om gezichten waar te kunnen nemen, maar dichtbij genoeg om van de straat af een beeld te kunnen vormen van wat er binnen gebeurde. "Dan mag je voor het raam gaan staan."

Ze gehoorzaamde. In de spiegeling van het glas zag ze hoe de deur open ging. Een jonge vrouw duwde een karretje de kamer binnen. Borden, glazen, bestek en kandelaars werden op tafel gezet. De kaarsen werden aangestoken en het ligt werd iets gedempt.

Toen ze klaar was, kwam de vrouw naar haar toe. "Ik zorg voor het eten en drinken vanavond", zei ze. "Noem me maar Nina." 

"Sophie, aangenaam."

Nina ging achter haar staan en schoof langzaam de rits van haar jurkje omlaag. Toen het jurkje op de grond lag, tilde Nina voorzichtig haar voeten op, zodat ze het jurkje aan de kant kon leggen. Vervolgens pakte ze haar polsen vast, haalde handboeien uit haar kleding te voorschijn en vroeg Sophie of ze het goed vond als ze haar de handboeien omdeed. Sophie antwoordde niet, maar stak haar handen uit. Nadat haar handen geboeid waren nam Nina een ring die boven uit het plafond kwam en haakte die aan de ketting van de handboeien vast. "Hou je armen iets omhoog, maar niet te hoog. Dan wordt het snel zwaar, al moet jij wel ergens tegen kunnen." Ze trok de haak aan, zodat Sophie haar armen nauwelijks meer kon bewegen. Nauwelijks, maar wel nog enigszins.

"Ze zullen zo wel komen", zei de man. "Het is wel goed dat ze je meteen kunnen zien. Misschien kun je alvast je benen een beetje spreiden. Dan laat je zien dat ze welkom zijn. Ze schoof haar voeten iets uit elkaar, en op dat moment reden, direct achter elkaar, drie auto´s de oprit.

"Drie mannen", had je toch gezegd? Ze was enigszins in de war. Drie was de afspraak.

Hij gaf geen antwoord. En het hoefde ook niet. Uit de eerste twee auto's stapten twee mannen, uit de derde een vrouw. De vrouw opende de achterklep van de auto en terwijl de mannen naar de deur liepen, haalde ze er een schildersezel en een kist met waarschijnlijk schildersspullen uit. Toen pas besefte Sophie dat de meeste schilderijen die aan de muur hingen in de kamer zelf waren gemaakt.

Ze draaide voor zover het ging haar hoofd en probeerde de kamer rond te kijken. Inderdaad, een deel van de schilderijen waren in de kamer gemaakt. En op al die schilderijen stond slechts een vrouw. Naakt en onderdanig. De avond kon beginnen.